داکیو (چوگان ژاپنی باستان) 

گفته می شود که داکیو از آسیای مرکزی شروع شد و به غرب به اروپا سفر کرد تا به بازی مدرن چوگان تبدیل شود. با این حال، گفته می شود که همان بازی باستانی به شرق به چین نیز سفر کرده است، جایی که به داکیو تبدیل شده است، و در نهایت از طریق شبه جزیره کره در قرن 8 یا 9 به ژاپن رسیده است.

پس از آن، در دوره های نارا و هیان، داکیو در زمان برگزاری جشنواره پسران تانگو (5 مه) در کاخ امپراتوری اجرا شد. در دوره کاماکورا بازی رو به افول گذاشت، اما در زمان دوره ادو، توکوگاوا یوشیمونه، هشتمین شوگون دولت توکوگاوا، این بازی را به عنوان نوعی تمرین برای جنگ با اسب تبلیغ کرد و روش‌های جدیدی برای رقابت ابداع شد که منجر به آن شد. تجدید حیات

از دوره میجی، اشکال سنتی باستانی سوارکاری به طور فزاینده‌ای با اشکال عملی‌تر اروپایی به چالش کشیده شد و داکیو بار دیگر دستخوش دگرگونی شد و تا حدودی مدرن شد، اما در اصطبل‌های آژانس امپراتوری خانوار، داکیو همچنان در سابق انجام می‌شود و حفظ می‌شود. سبک محبوب دوره اواسط ادو

داکیو در زمینی به ابعاد 20 متر در 50 متر بازی می شود که در آن پنج سوار از هر تیم تلاش می کنند تا به یکدیگر “گل” بزنند. تنها یک تیرک دروازه وجود دارد که وقتی یک تیم گل می زند، بنرهای (قرمز و سفید) بر روی آن بلند می شود. بازی زمانی به پایان می رسد که 12 توپ (11 توپ و یک گل نهایی) بازی شده باشد.

منبع: https://www.kunaicho.go.jp/e-culture/bajutsu.html