تاریخچه ساواته

ساواته که با نام‌های boxe française، بوکس فرانسوی، کیک بوکسینگ فرانسوی یا فوت‌فیتینگ فرانسوی نیز شناخته می‌شود، یک هنر رزمی فرانسوی است که از دست‌ها و پاها به عنوان سلاح استفاده می‌کند و عناصر بوکس غربی را با تکنیک‌های لگد زدن زیبا ترکیب می‌کند. بر خلاف برخی از سیستم ها مانند موی تای و سیلات که اجازه استفاده از زانو یا ساق پا را می دهند، فقط ضربات پا مجاز است. ساواته شاید تنها سبک کیک بوکسینگ است که در آن مبارزان معمولاً کفش می پوشند (ساواته یک کلمه فرانسوی به معنای «کفش قدیمی» است). به یک تمرین کننده ساواته، ساواتور (مرد) یا ساواتئوس (مونث) می گویند.

ساواته نام خود را از فرانسوی به معنای «چکمه قدیمی» (کفش سنگینی که در هنگام دعوا می پوشیدند) گرفته است. شکل رسمی‌شده مدرن عمدتاً آمیزه‌ای از تکنیک‌های مبارزه خیابانی فرانسوی از آغاز قرن نوزدهم است. نکات تاریخی زیادی در مورد مبارزه با لگد وجود دارد که به ریشه های فرانسوی و حتی گالی بازمی گردد، با تغییرات کفش مدرن و ادغام بوکس فقط جدیدترین موارد کمکی در یک صف طولانی افتخارآمیز است. همچنین انواع مختلفی از قوانین ساواته وجود دارد. ساواته در آن زمان نوعی درگیری خیابانی رایج در پاریس و شمال فرانسه بود. در جنوب، به ویژه در بندر مارسی، ملوانان سبک جنگی را توسعه دادند که شامل ضربات بلند و سیلی با دست بود. حدس زده می شود که این سبک لگد زدن به این شکل توسعه یافته است تا به جنگنده اجازه دهد تا از یک دست برای نگه داشتن چیزی برای حفظ تعادل روی عرشه کشتی گهواره ای استفاده کند، و اینکه لگدها و سیلی ها در خشکی برای جلوگیری از مجازات قانونی برای استفاده از یک کشتی استفاده می شود. مشت بسته که طبق قانون یک سلاح مرگبار محسوب می شد. آن را به عنوان jeu marseillais («بازی از مارسی») می‌شناختند و بعداً به دلیل نوع کفش‌هایی که ملوانان می‌پوشیدند، به chausson («دمپایی») تغییر نام داد. در مقابل، در این زمان در انگلستان (محل بوکس و قوانین کوئینزبری)، لگد زدن غیر ورزشی تلقی می شد. ساواته سنتی یا شاوسون نیز در این زمان در بنادر شمال غربی ایتالیا و شمال شرقی اسپانیا توسعه یافت.

دو شخصیت تاریخی کلیدی در تاریخ تغییر از مبارزات خیابانی به ورزش مدرن ساواته، میشل کاسو (همچنین با نام لو پیسو (1794-1869)، داروساز فرانسوی، و شارل لکور (1808-1894) هستند. اولین مؤسسه را در سال 1825 برای تمرین و ترویج یک نسخه تنظیم شده از شوسون و ساواته افتتاح کرد (ممنوع کردن ضربه زدن به سر، کوبیدن چشم، گیر دادن و غیره). در حدود سال 1830 هنگامی که در یک مسابقه دوستانه اسپارینگ توسط اوون سوئیفت، اوون سوئیفت، بازیکن بریتانیایی شکست خورد، در معرض هنر بوکس انگلیسی قرار گرفت و احساس کرد که در شرایط نامساعدی قرار دارد و فقط از دستانش برای زدن مشت های حریف استفاده می کرد تا مشت زدن. او تمرین کرد. در بوکس به مدت دو سال قبل، در سال 1832، ترکیب بوکس با شاسون و ساواته برای ایجاد ورزش ساواته (یا باکس فرانسوی، همانطور که امروز می شناسیم). شکل شمشیربازی چوبی، مانند لاکن، معمولاً بخشی از آموزش ساواته است. کسانی که صرفا برای رقابت تمرین می کنند ممکن است این را حذف کنند. Savate به طور حرفه ای توسط شاگرد LeCour، Joseph Charlemont و سپس پسرش Charles Charlemont توسعه یافت.

ساواته بعداً تحت کمیته National de Boxe Francaise زیر نظر دانش‌آموز چارلز شارلمون، کنت پیر باروزی (باروزی) تدوین شد. کنت به‌عنوان پدر ساواته مدرن شناخته می‌شود و ۱۱ بار قهرمان فرانسه و مستعمرات آن شد، اولین مبارزه رینگ و عنوان او قبل از جنگ جهانی اول. Savate de Defence، Defence Savate، Savate de Rue («de rue» به معنی: «خیابان») نامی است که به آن دسته از روش‌های مبارزه خارج شده از رقابت ساواته داده می‌شود.

شاید شناخت نهایی از احترام ساواته در سال 1924 زمانی که آن را به عنوان یک ورزش نمایشی در بازی های المپیک در پاریس گنجانده شد. در سال 2008، Savate توسط فدراسیون بین المللی ورزش های دانشگاهی (FISU) به رسمیت شناخته شد – این شناخت به Savate اجازه می دهد تا مسابقات جهانی رسمی دانشگاهی را برگزار کند، اولین بار در نانت فرانسه در سال 2010 برگزار می شود.

ساواته علیرغم ریشه هایش یک ورزش نسبتاً ایمن برای یادگیری است. به گفته USA Savate، «ساواته در مقایسه با فوتبال آمریکایی، هاکی، فوتبال، ژیمناستیک، بسکتبال، بیسبال و اسکیت درون خطی، از نظر تعداد آسیب‌دیدگی در رتبه پایین‌تری قرار دارد».

امروزه ساواته در سراسر جهان توسط آماتورها انجام می شود: از استرالیا تا ایالات متحده آمریکا و از فنلاند تا بریتانیا. بسیاری از کشورها (از جمله ایالات متحده) دارای فدراسیون های ملی هستند که به ترویج ساواته اختصاص داده شده اند. ساواته همچنین در اولین تورنمنت Ultimate Fighting Championship حضور داشت، جایی که قهرمان هلندی ساواته جرارد گوردو یک کشتی گیر سومو و یک کیک بوکسور آمریکایی را شکست داد. در داستان‌های تخیلی، ساواته توسط دشمن کاپیتان آمریکا، باتروک لیپر و توسط پروفسور حساب دیفرانسیل و انتگرال در کمیک استریپ تن تن به کار گرفته شده است.

ساواته مدون مدرن سه سطح رقابت را فراهم می کند: حمله، پیش از جنگ و مبارزه. Assaut از رقبا می خواهد که در عین برقراری تماس، روی تکنیک خود تمرکز کنند. داوران برای استفاده از زور بیش از حد مجازات تعیین می کنند. تا زمانی که جنگنده‌ها از تجهیزات حفاظتی مانند کلاه ایمنی و شین‌گارد استفاده می‌کنند، قبل از مبارزه، امکان مبارزه با قدرت کامل را فراهم می‌کند. مبارزه، شدیدترین سطح، مانند قبل از جنگ است، اما تجهیزات حفاظتی غیر از محافظ کشاله ران و محافظ دهان ممنوع است.

بسیاری از هنرهای رزمی سیستم های رتبه بندی مانند رنگ های کمربند را ارائه می دهند. ساواته از رنگ های دستکش برای نشان دادن سطح مهارت یک مبارز استفاده می کند (برخلاف هنرهایی مانند کاراته که در هر ترفیع کمربندهای جدیدی را اختصاص می دهد، حرکت به یک رتبه رنگی بالاتر در ساواته لزوماً مستلزم تغییر در رنگ دستکش واقعی فرد نیست، و جنگنده داده شده ممکن است از طریق تبلیغات متعدد به استفاده از همان جفت دستکش ادامه دهد). تازه کارها بدون رنگ شروع می کنند. [توضیحات لازم است] تست های ارتقاء به مبارز اجازه می دهد که به طور متوالی به آبی، سبز، قرمز، سفید و زرد فارغ شود. مسابقات به درجه دستکش زرد و بالاتر محدود می شود، مبارزان در رده دستکش سفید به عنوان مربی در تمرین در نظر گرفته می شوند و دستکش های زرد برای آموزش آنچه می دانند به دیگران و می توانند در یک مسابقه رزمی شرکت کنند مورد نیاز است. دستکش های نقره ای بالاترین رتبه معمولی در ساواته هستند. دستکش‌های طلایی رتبه‌های افتخاری هستند که کمیته‌های ملی آن‌ها به پیشگامان نجات و کارشناسان برجسته اعطا می‌کنند. دستکش های سفید و رده های پایین را می توان از طریق معاینه معلم نسبت داد، اما برای رتبه های بالاتر، مبارز باید در آزمون فدراسیون بین المللی (FIS) یا کمیته فدراسیون فرانسه شرکت کند.

منبع:

https://fleckfighting.wordpress.com/savate-history/