کرابی کرابونگ
Krabi–krabong
در زمان های قدیم، کرابی کرابونگ سیستم حمله و دفاعی بود که توسط جنگجویان بیکار برای تمرین و آزمایش مهارت های خود و همچنین حفظ آمادگی و شایستگی برای نبرد طراحی شده بود. در میدان نبرد، آن تکنیک های پیشرفته تبدیل به گردبادهای نابودی شد.
گرچه کرابی کرابونگ یک رشته منسوخ نیست که تنها ارزش معاصر آن به عنوان نوعی سرگرمی است، بلکه یک هنر رزمی زنده است. اگرچه پور کروه در تدریس خود تأکید زیادی بر جنبه اجرایی هنر دارد. وقتی از کرابی کرابونگ صحبت می‌کند، به کاربرد عالی آن می‌پردازد. تسلیحات مدرن چهره جنگ را تغییر داده است و درگیری در مقیاس بزرگ با شمشیر و نیزه را تبدیل به چیزی از گذشته کرده است. با این حال، سلاح‌های کرابی کرابونگ در اکثر موارد بی‌صدا هستند و به همین دلیل هنوز جایگاه خود را در جنگ‌های معاصر تضمین می‌کنند. اگرچه این سیستم ممکن است به طرز فریبنده ای ساده به نظر برسد، اما باید به خاطر داشت که این یک هنر رزمی محور بود. آرجارن جیسون وبستر، اولین فارغ‌التحصیل ارسی طلای آمریکایی بودای ساوان، هسته این سیستم را توضیح می‌دهد.
این سادگی ظاهری، در سطح هنر، احساسات نهفته در آن را منعکس می کند. این نابودی سریع و اقتصادی حریف است. با در نظر گرفتن این که کرابی کرابونگ، و فرزندان آن موی تای، از تایلندی‌هایی که از میهن خود دفاع می‌کنند و نه امپریالیسم عمدی یا درگیری‌های بین قبیله‌ای تکامل یافته‌اند. بنابراین، در هسته هنرهای رزمی تایلندی این باور وجود دارد که اگر جنگ باید انجام شود، نابودی عمده حریف تضمین شده است – و به سریعترین و قدرتمندترین روش. به دلیل همین جنبه است که تایلندی ها و هنرهای رزمی آنها به دلیل روحیه جنگندگی و درنده بودن بسیار مورد احترام هستند. هنرهای رزمی تایلندی این احساسات را در مرکز خود تجسم می بخشد، اما شامل بسیاری از حرکات پیچیده است که نیاز به ظرافت، چابکی و مهارت دارد. اگرچه این هنر تنها بر اساس چند اصل – مانند قدرت، سرعت و سادگی – استوار است – از تکنیک های خود در ترکیب ها و تغییراتی استفاده می کند که جایگشت های بی پایانی در آنها وجود دارد. هدف، پاسخ فوری و طبیعی به حمله با ضربات سریع و قاطع برای ناتوانی به موقع است.»
دانش آموزان آموزش را در Buddhai Sawan با یادگیری تکنیک های دست خالی موی تای اصلی بند ناز شروع می کنند. دانش‌آموزان از طریق تمرین‌های خطی که زمانی به ارتش آموزش داده می‌شد، لگد، مشت، زانو و آرنج رایج در موی تای را یاد می‌گیرند. سپس در طول اصلی Wai Kruh و Ram Muay پیشرفت می‌کنند و در بستن دست‌ها با طناب آموزش می‌بینند. . آنچه در مورد آموزش ضروری است این است که تکنیک های دست خالی بعداً در جنگ با سلاح وارد می شود. تکنیک های آموخته شده باید به طور قابل توجهی تقویت شوند تا او بتواند آنها را به سرعت و با دقت در طول تبادل سریع به کار گیرد. علاوه بر این، با پیشرفت سطح مهارت تمرین‌کننده، دست خالی در برابر سلاح‌ها نیز آموزش داده می‌شود. این اصول اولیه، تمرین‌کننده را برای شروع آموزش با اولین سلاح از سه سلاح آموزش داده شده آماده می‌کند: Daab، Daab Song Mue و Krabong.
References http://www.usmta.com/thai-weapons.htm
منبع: