مردانی خل
Mardaani Khel
مردانی خیل که منشا آن در منطقه دکن هند بود، یک هنر رزمی مسلحانه محبوب در رژیم ماراتا بود. این شکل هنری که توسط چاتراپاتی شیواجی رایج شد، شامل چندین سلاح است و بخش مهمی از تاکتیک‌های جنگی بود که توسط ماراتاها همراه با گانیمی کاوا یا جنگ چریکی به کار می‌رفت. هم توسط آقایان و هم توسط خانم ها انجام می شود.
برخی از سلاح های مورد استفاده در خیل مردانی عبارتند از دند پاتا، یک شمشیر انعطاف پذیر دولبه به اندازه سه پا با دسته ای سرپوشیده که تا مچ دست و گاهی تا آرنج امتداد دارد. به دلیل داشتن تیغه انعطاف پذیر معمولاً به صورت افقی حرکت می کند. سلاح دیگر بهلا یا نیزه است که از چوبی به طول شش فوت با یک تیر فلزی نوک تیز در یک دست تشکیل شده است که در حرکاتی بسیار شبیه به لثی (چوب) استفاده می شود. سلاحی که شبیه نیزه ساخته شده بود، اما سلاحی که امکان حمله در فواصل طولانی‌تر را می‌داد، ویتا بود. همچنین متشکل از یک چوب بلند شش فوتی، با یک قطعه فلزی نوک تیز دو فوتی در یک سر و یک طناب بلند شش فوتی در طرف دیگر که به دور دست می‌پیچد، می‌توان ویتا را در فاصله‌ای حدود ده فوت پرتاب کرد. و با استفاده از طناب جمع شد. سلاح دیگری که به عنوان بخشی از این هنر ساخته شده است، مادوو است، سلاحی که از دو شاخ آهو ساخته شده است که هر دو به سمت بیرون با یک دستگیره در مرکز هستند. یک سلاح بسیار کوچکتر و در عین حال به همان اندازه کشنده، بغ نخ بود، ابزاری شبیه پنجه های ببر که می توانست بر روی انگشتان دست بسته شود و شامل لقمه های چنگال مانند بر روی کف دست بود. و در نهایت، dhop، یک شمشیر چهار فوتی که با شمشیر معمولی سه پا متفاوت بود، که یک سلاح اجباری برای حمل همه سربازان ارتش شیواجی بود.
از آنجایی که شکل هنری از تاکتیک‌های جنگ واقعی تکامل یافته است، تشکل‌ها و جنبش‌ها چندین مخالف را در نظر می‌گیرند و حملات از جهات مختلف را در نظر می‌گیرند. این در ترکیب هایی که بازیکنان پشت به هم می روند و دید 360 درجه از حریف را تضمین می کنند منعکس می شود. زنان نوازنده ساری نوواری و مردان لباس پوشیدن ماندچول، تونیکی تا ران با شلوارهای بلند تا زانو می‌پوشند. علاوه بر این، آنها روسری به نام mundasa و mojaris چرمی می پوشند.
محبوبیت مردانی خیل پس از حمله بریتانیا و معرفی قانون تسلیحات (1878) به میزان قابل توجهی کاهش یافت. بنابراین، برای اطمینان از بقای این هنر، دست اندرکاران ارشد که به عنوان واستاد شناخته می شوند، آن را به یک بازی عامیانه تبدیل کردند که امروزه به عنوان بخشی از جشنواره های فرهنگی و برنامه های ورزشی اجرا می شود. در حال حاضر، مراکز آموزشی در پونه، کلهاپور و بمبئی وجود دارد که در آن هنر مردانی خیل آموزش داده می شود.
منبع: