شمشیر پهن چینی

شمشیر پهن چینی شمشیر پهن چینی یک تیغه تک لبه است و دارای اشکال و اندازه های متفاوتی است، تیغه آن ها پهن تر از شمشیر چینی است و سلاح های مورد علاقه نیروهای مختلف چینی بود.

شمشیرهای چینی به طور غیرقابل انکاری مانند چین سابقه طولانی دارند و تیغه هایی مانند شمشیرهای برنزی به دوران سلسله شانگ بازمی گردد. و در اواسط قرن سوم قبل از میلاد، شمشیرهای بلند ساخته شده از برنز ظاهر شدند، اما شمشیرهای بعدی در نهایت از فولاد یا آهن ساخته شدند.

شمشیرهای چینی، زمانی که توصیف می‌شوند، معمولاً دارای طولی حدود هفتاد تا صد سانتی‌متر بودند، اگرچه شمشیرهای بسیار طولانی‌تری در این دوره یافت می‌شد. از قرن سوم تا ششم پس از میلاد در ژاپن، این شمشیرهای آهنی چینی نیز مورد استفاده قرار گرفتند، اما در نهایت با تیغه‌های کره‌ای و بومی خود در بخش میانی دوره هیان جایگزین شدند.

در چین دائو به عنوان یکی از چهار سلاح اصلی این کشور محسوب می شود و این در کنار عصا، نیزه و همچنین شمشیر است. شمشیر پهن به عنوان “شجاعت همه سربازان” یا استاد همه سلاح ها شناخته می شود.

این سلاح ها نیز شمشیرهای چینی تک لبه در نظر گرفته می شوند و عمدتاً برای بریدن و بریدن مورد استفاده قرار می گرفتند. یکی از رایج ترین انواع آن شمشیر چینی نامیده می شود، اما اگر تیغه ها پهن تر باشند، می توان از آنها به عنوان شمشیر پهن چینی نیز یاد کرد.

شمشیر پهن یکی از پرطرفدارترین و متداول ترین قطعاتی است که در چین تولید شده است و در افسانه ها و تاریخ این کشور آمده است.

علاوه بر این، شمشیر پهن چینی نیز برای قرن ها وجود داشته است و در حال حاضر به عنوان یکی از معدود سلاح هایی که بسیار مورد علاقه تمرین کنندگان هنرهای رزمی در سراسر جهان است، باقی مانده است. وقتی صحبت از کونگ فو به میان می آید، دان دائو بیشتر برای آموزش در این هنر استفاده می شود و معمولاً به کلمه شمشیر پهن ترجمه می شود.

به طور کلی، این سلاح دارای یک تیغه منحنی و تک لبه با محافظ دستی است که معمولاً با یک فنجان بیضی شکل ظاهر می شود. همچنین دارای یک طرف مقعر است که رو به تیغه است، در حالی که دسته آن دارای یک انحراف رو به پایین است، پوکه مستطیلی شکل آن نیز دارای یک منگوله ارسی است. علاوه بر این، شمشیر پهن چینی در طول ها و اندازه های مختلف وجود دارد.

ویژگی های عمومی Broadsword چینی

در حالی که شمشیرهای پهن چینی در طول قرن ها بسیار تکامل یافته و توسعه یافته اند، به نظر می رسد اکثر شمشیرهای پهن یک دست در طول سلسله های مینگ و بعد از آن، و همچنین سلاح های چینی معاصر که بر اساس آنها ساخته شده اند، دارای دو ویژگی مشابه هستند.

تیغه های شمشیر پهن چینی یک لبه و همچنین کمی قوسی هستند و چند اینچ از لبه پشتی نیز کاملاً تیز شده است. داشتن قوس متوسط روی تیغه به سلاح اجازه می دهد تا به اندازه کافی برای حرکات رانش موثر باشد که آن را به قطعه خوبی برای نبرد تبدیل می کند.

دسته ها اغلب خمیده هستند و در جهت مخالف تیغه سلاح خمیده می شوند. وقتی صحبت از اشکالی مانند رانش یا بریدگی به میان می‌آید، این کار هندلینگ را بسیار بهبود می‌بخشد.

یکی دیگر از ویژگی های مشترک این است که بند ناف معمولاً روی دسته چوبی پیچیده می شود در حالی که دسته های شمشیر پهن ممکن است مانند شمشیر جیان سوراخ شوند. این برای تسمه های اضافی ضروری است اما شمشیرهای امروزی که برای اجرا استفاده می شوند معمولاً به جای آن روسری یا منگوله دارند.

حفاظ‌های آن معمولاً به شکل دیسک هستند و دارای شکل فنجانی برای جلوگیری از سرازیر شدن عناصری مانند آب باران به داخل غلاف هستند، همچنین به جلوگیری از چکیدن خون در دسته کمک می‌کند که گرفتن آن را به‌ویژه در نبردهای سنگین دشوار می‌کند.

مواقعی وجود دارد که حفاظ ها به صورت قطعات فلزی نازک با منحنی S ظاهر می شوند که از بند انگشتان نگهدارنده محافظت می کند. این سلاح ها به ندرت دارای محافظ هایی هستند که دقیقاً مانند ژیان هستند.

معمولاً شمشیر پهن چینی بیش از یک و نیم اینچ عرض دارد، بنابراین به همین دلیل، شمشیرهای پهن بیشتر توسط سبک‌شناسان جنوبی و شمالی استفاده می‌شود. علاوه بر این، انواع متعددی از کلمات پهن نیز وجود داشت که در این گروه دسته بندی می شدند که به چند مورد از آنها اشاره می کنیم:

لیو یه دائو یا شمشیر برگ بید

پوک دائو یا شمشیر اعدامی

گوای تائو دائو یا شمشیر سر شبح

دا کان دائو یا چاقوی بزرگ خرد کن